Рабарбара е растение кое поради своите лековити својства се користи во Кина веќе илјадници години, а во Европа е донесено од страна на Марко Поло.
Горчливите бело-црвени корени од ова заборавено овошје се одлични намирници за подготовка на необични јадења и зимници. Но, листовите од рабарбара треба дефинитивно да ги избегнувате затоа што се токсични и предизвикуваат повраќање.
Рабарбара содржи многу корисни киселини, како јаболкова киселина, ниацин, пантотенска киселина, фолна киселина, минерали (калциум, магнезиум, манган), полифеноли и витамини Б и Ц.
Хранливите влакна, протеините, витамините Ц и К, како и Б-комплексот, калциумот, калиумот, манганот и магнезиумот се доста важни за здраво функционирање на секој организам. А рабарбарата (или ревенот) е полна со нив. Исто така, таа е богат извор на полифенол, флавоноиди како што се бета-каротин, лутеин и зеаксантин.
Рабарбарата има повеќе лековити дејства, меѓу кои: моќен антиоксиданс, има антиалергиски и анти-воспалителни својства, помага при регулација на нивото на холестеролот, ја подобрува циркулацијата и метаболизмот, го чува здравјето на очите, го спречува развојот на ракот, го подобрува апетитот.
Стеблото има слатко-кисел вкус, и потсетува на кисело јаболко. Од него се подготвуваат чорби, салати, сосови и компоти, мармалади и џемови, а може да се користи и при подготовка на десерти. Вкусот на рабарбара најдобро се сложува со јагоди.
Луѓе дијагностицирани со артритис, реума или гихт треба да избегнуваат консумирање на големи количини на рабарбара. Доколку сте дијагностицирани со некое од овие заболувања, пред неговото консумирање консултирајте се со доктор.
Рабарбарата е ниско калорична, односно, во 100 грама рабарбара има само 21 калорија, па затоа се препорачува на сите оние кои се борат со вишокот килограми. Исто така, го забрзува метаболизмот – што влијае на одржувањето на посакуваната телесна тежина.
Рабарбарата има незначајни количини на маснотии и холестерол. Може да ја зголеми количината на таканаречениот добар холестерол во телото. Тука се и антиоксидансите, кои го спречуваат дејствувањето на слободните радикали и ризикот од срцеви заболувања.
Одлично делува на дигестијата. Веќе одамна се користи како лаксатив, лек против запек, а во помали дози може да излечи и дијареја.
Најважниот витамин во рабарбарата е често запоставениот витамин К, кој е одговорен за невролошкото здравје, ги стимулира когнитивните активности на мозокот и со тоа ги намалува симптомите на Алцхајмеровата болест. Во комбинација со калциумот, позитивно влијае и на здравјето на коските.
Елементите како бакарот и железото, го поттикнуваат создавањето на црвените крвни зрнца.
Неодамна, рабарбарата стана вистински нов хит помеѓу намирниците кои го спречуваат развојот на рак. Научниците од Универзитетот Шефилд откриле дека рабарбара содржи анти-канцерогени соединенија, полифеноли – супстанци кои се познати по своето делување врз канцерогените клетки. Нивото на полифенол во рабарбарата драстично се зголемува доколку ја испечете. Имерно, научните студии покажале дека 20-минутно печење на домашна рабарбара драматично го зголемува нивото на анти-канцерогените соединенија. Поради тоа, за третман на рак се препорачува само печена рабарбара.
Иако кај нас е речиси заборавена, во САД, Англија и во скандинавските земји е вистинска гастрономска ѕвезда. Иако нејзината сезона трае од април до јуни, како што кажавме претходно, многу лесно можете да ја израснете во оранжерии, па всушност може да биде достапна и во текот на целата година. Оваа повеќегодишна билка расте до 30 години, иако се препорачува да се замени после 10 години. Се јаде сирова, зготвена како компот, во џемови, зашеќерена, во пити и во сосови за јадења со месо.
Пред готвење, стеблата се чистат од надворешните тврди влакна. Рабарбарата најчесто се сече на парчиња со широчина од 2,5 сантиметри и се вари во вода со додавање шеќер. На еден килограм рабарбара се додава една, до една ипол лажички шеќер. Парчињата рабарбара се готват додека не омекнат.
